Reklama i pisarze

W poprzednim poście wspomniałam  o pisarzach związanych z rynkiem reklamy. Wymieniłam tylko niektórych, niejako mimochodem. Tymczasem w Sieci aż wrze od dyskusji, co autorowi uznanych powieści wypada,  a co nie, gdzie leżą granice stosowności. Wszystko za sprawą promocyjnej współpracy Szczepana Twardocha i marki „Mercedes Benz”.

Co pisarzowi wypada?

Bo jakoś tak się u nas przyjęło, że to co wypada dziś robić aktorom (na przełomie lat 80. i 90. nie było to wcale tak oczywiste, choć sto lat wcześniej to i owszem) i innym artystom, jest zakazane dla ludzi pióra. I nawet ich przelotny romans z reklamą może ich środowiskowo zdegradować. Tak można wnosić po środowiskowym zamieszaniu wokół Twardocha i jego ambasadorowania marce „Mercedes Benz”. Tak też mówią pewne historie z przeszłości, choćby z lat międzywojennych. Przepraszam, że wyciągam znowu zamierzchłą historię, ale po pierwsze lubię historię i różne historie, a po drugie w tym wypadku cytat z przeszłości jest wyjątkowo poręczny (no i podręczny, ostatnio sypiam obok Karafki La Fontaine`a). No to wjeżdżam z tą historią, wziętą wprost od Wańkowicza.  A mówił on:

„Wydawcom w notatkach „na skrzydełka” raz po raz musiałem skreślać podawanie moich stopni naukowych (które na miejscu by były w pracy naukowej), jak również odznaczenia, dobre przy podaniu o posadę. Natomiast oni mi skreślali informacje o pracy w reklamie. Ilekroć ktoś mnie chciał ugryźć, wypominał mi „cukier krzepi”. Dorozumiewam się, że tę niechlubną przeszłość mam ukrywać jak szlachcic parający się handlem albo jak poeta piszący teksty dla cyrku”.

( M.Wańkowicz, Karafka La Fontaine`a)

A zatem nasz problem (i to nie od dzisiaj!) tkwi zdaje nie tyle w pracy czy współpracy pisarza z markami, ile w jej ujawnianiu. No cóż, o ile tworzenie sloganów reklamowych, nazw firm czy nazw nowych firm czy marek można ukryć przed środowiskiem, ambasadorowania marce zdecydowanie nie da się ukryć. Zresztą, któż z nas by chciał ukrywać, że jest najwyższym w hierarchii dyplomatycznej przedstawicielem marki „Mercedes Benz”?. No chyba, że są tu jacyś fani "Land Rovera" i woleliby pójść śladem Williama Boyda?

A może można inaczej?

Media, które wzięły w obronę Twardocha chórem przywołują znane nazwiska pisarzy,  którzy jawnie romansowali z reklamą albo uprawiali ją prawie zawodowo lub zdecydowanie zawodowo. Oto przedwczoraj na przykład ukazał się w „Marketingu przy kawie” artykuł Mateusza Lubczańskiego Prestiż pisarza czy zwykły obciach? Autor tego artykułu, sprowokowany internetowym wrzeniem wokół sprawy Twardocha,   podaje listę wielkich literackich nazwisk romansujących z reklamą czy marketingiem. Na liście znaleźli się miedzy innymi: Ernest Hemingway, John Steinbeck – promotorzy „Ballantine ALE”, Frederick Forsyth – ambasador zegarków „Rolexa”, Robert Ludlum – ambasador piwa “Guinness”, Temple Fielding – twarz Etiopskich Linii Lotniczych.

Oczywiście lista ludzi ze środowiska literackiego jawnie zaangażowanych w bezpośrednią lub pośrednią promocję różnych marek jest o wiele dłuższa niż ta przywołana w „Marketingu przy kawie”. A o jakości współpracy pisarzy z markami, to jest stopniu ich zaangażowania,  o policzalnych oraz trudnych do wycenienia korzyściach, można by mówić wiarygodnie rekonstruując w detalach warunki tej współpracy i obustronne korzyści. 

Wiadomo na przykład, że w literacko-marketingowym projekcie „Ballantine Alle” markę wsparli także: James A. Michener, autor ponad 40 książek, a między innymi Opowieści z Południowego Pacyfiku (laureat Nagrody Pulitzera z 1948 roku); C.S.Foreste, Erle Stanley Gardner, Anita Loos - autorka scenariusza komedii muzycznej Mężczyźni lubią blondynki, spopularyzowanej przez brawurowe wykonanie m.in. Merylin Monroe. Z mniej znanych pisarzy zostali zaangażowani: JB Priestley, AJ Cronin, Paul Gallico, James Hilton i Clarence Budington Kelland. 

Był to rodzaj literackiego spotkania przy marce. Rodzaj czegoś, co pewnie niektórzy – ze względu na otoczenie się marki głosami i wizerunkami pierwszorzędnych pisarzy – skłonni byliby zaliczyć do form marketingu przez kulturę.

Źródło: http://www.adsausage.com/dining/beer/ad.cfm?id=46294/

Właściciele „Ballantine ALE” nie byli rzecz jasna pierwsi, wcześniej grono wyśmienitych pisarzy udało się zgromadzić wokół swego produktu właścicielowi marki - „Vin Mariani” (1863), modnego farmaceutyku z przełomu XIX i XX wieku. Obok papieża Leona XIII, Thomasa Edisona, Sarah Bernhardt – jawnie rekomendowali tę markę  Victorien Sardou, Alexander Dumas, Emil Zola, Henrik Ibsen, Jules Verne, Robert Louis Stephenson,Sir Arthur Conan Doyle.

Źródło: http://www.amazon.com/Mariani-Health-Tonic-Writer-Emile/dp/B005DGXPF8

Źródło: http://thenonist.com/index.php/thenonist/permalink/vin_mariani/

Dzisiejsze związki  pisarzy z marketingiem i reklamą są wielorakie i nie zawsze uchwytne: bywają  – jak kiedyś autorami sloganów reklamowych, piszą rynkowe  rekomendacje, wchodzą w relacje sponsorskie, bywają autorami ulotnej literatury kawiarnianej i coraz bardziej oglądają się  w stronę content marketingu i lokowania produktu. Sorry, taki biznesowy klimat mamy.

Źródło: http://cultivatingthought.com

Źródło: http://cultivatingthought.com

Źródło: http://cultivatingthought.com

Teraz czas na Ciebie.

Blogowanie to gra zespołowa. 

* Zostaw komentarz. Dla Ciebie to chwila, dla mnie ważna wskazówka.
** Jeśli Ci się podobało, prześlij ten wpis dalej. Sprawisz, że moja praca przyda się kolejnym osobom.
***Polub  Content i Marketing  na Facebooku.