Jeśli dziedziczy się skłonność do zapachów i smaków, to ja odziedziczyłam czułość do cebuli. Od przedszkola śpiewałam o cebuli okrągłej jak kula, która z buraczkiem w czerwonym fraczku uwijała się po parkiecie. Wydzierałam się też (w całkowitej zgodzie z przekonaniem, że im głośniej tym lepiej) : O, mój mocny Boże, cebula staniała, za co ja se bedę korale sprawiała? Dziś już wiem, że to nie była pierwsza lepsza śpiewka „na ludowo”, że miała mocno ekonomiczny podtekst. Myślę sobie, że musiała powstać gdzieś w listopadzie (a może w grudniu?), kiedy już ostatecznie ustaliła się cena rynkowa cebuli. Że jest ta śpiewka podszyta żalem z powodu kiepskiej prognozy przychodów z uprawiania cebuli. Bo na ziemiach moich dziadów i pradziadów żyło się z uprawiania cebuli. Niczym w dawnej Prowansji. Jak Onion Johnnies, którzy transportowali swoją francuską cebulę do Anglii, współcześni moich dziadów, pradziadów jechali ze swoją cebulą do pobliskich miasteczek. Tu i ówdzie mówiono o nich: cebula
Bo z mlekiem jest trochę tak, jak w tym dowcipie Tuwima, w którym Tobiasz próbuje wytłumaczyć Aronowi, swojemu ślepemu od urodzenia przyjacielowi, jak ono wygląda: – Mleko jest białe – odpowiada Tobiasz. – A co to jest białe? – pyta Aron. – Jak by ci wytłumaczyć? Łabędź jest biały. – A jak wygląda łabędź?. – Łabędź to taki ptak z krzywą szyją – tłumaczy Tobiasz. – A co to jest krzywa? – Krzywa... krzywa... no, złap mnie na przykład za rękę. Teraz ją zginam i ona jest krzywa. Abram obmacuje zgiętą rękę Tobiasza i mówi: – Dziękuję ci! Teraz już wiem, jak wygląda mleko. No i wygląda to mleko raz tak, raz siak, raz dobrze, raz źle. Wszystko zależy od oglądu, wglądu, poglądu, ambicji politycznych i biznesowych ... Europejska kultura mleka My Polacy, a także reszta Słowian oraz Bałtowie, Skandynawowie, Anglosasi, Germanie, należymy do kultury mleka, choćbyśmy nie wiem jak je wypierali. Mleko, białe nawet od najczarniejszej krowy, wobec ostatnich bezśnieżnych zim, jest pod naszą szerokoś