Content i marketing

Wczoraj minęły kolejne urodziny Susan Sontag. Zawdzięczam jej wiele. Przede wszystkim – lekcje fotografii. Zawdzięczam jej myślenie o fotografii jako o „zamrażaniu” wykrojonych kawałków światów. (Jeszcze jakiś czas temu  nie dostrzegłabym „gastronomicznych” jakości w tej  chłodniczej mataforze).  A więc jest fotografia zamrażaniem wykrojonych kawałków świata, świata niekoniecznie prawdziwego. Bo fotografia – o czym dziś wiadomo doskonale – bywa wyśmienitą „podrabiaczką rzeczywistości” – gładzią i antygładzią, filtrem, montażystką. Niewierną referentką. Susan Sontag wiedziała o tym od dawna. Całe lata przed Instagramem – świętą ścianą fotografii masowo i automatycznie „retuszowanej”, filtrowanej, manipulowanej. Była Sontag historyczką, teoretyczką i profetyczką w temacie fotografii. Pisała:  „Wszystko istnieje po to, by znaleźć się na fotografii”, długo przed fenomenem selfie. Sontag przewidziała łatwość  i potrzebę fotografowania. Mówiła: Jesteś zadowolony – pstrykasz, tęsknisz –  pstr

Satysfakcja klienta jest święta. A zwłaszcza klientki. Czasami tak święta, że inspiruje i rozgrzesza różne kłamstewka i kłamstwa marketingu. I nie chodzi mi w tym momencie o sztukę mówienia eufemizmami. Chodzi mi o fenomen ….rozmiarów próżności (ang. vanity sizing). Chodzi mi o takie znakowanie rozmiarów, by klienci czuli się …szczupło. Podobno dawna amerykańska damska 12 (z 1958 roku) to dzisiaj 6. W dodatku 6 na etykiecie dżinsów jednej marki, wcale nie odpowiada 6 na etykiecie dżinsów drugiej marki.  Według Stephanie Clifford z "New York Times", ta sama kobieta może nosić rozmiar 4 w jednej marce i rozmiar 10 w innej. To istny karnawał wymiarowania, w imię pielęgnowania …dobrego nastroju i pewności siebie oraz zaufania do marki.  To nie żarty, to motywacja podparta  badaniami, które  mówią, że klienci, a zwłaszcza klientki, chcą kupować ubrania-pocieszajki – najlepiej w takim samym rozmiarze jak wtedy, gdy miały 18 lat  albo w….uniwersalnym! Jeden rozmiar pasuje najlepiej!

Po wczorajszej „lekturze” mediów społecznościowych, i innych mediów, przypomniało mi się coś, co może się przydać specom od marketingu i wszystkim, którzy „chcą być dobrze” w Internecie. Może się przydać każdemu, kto chce po prostu budować dobre relacje z innymi. Przypomniała mi się stara przestroga autorów Znajomych na wagę złota :    (…) traktuj ludzi, do których piszesz tak, jakbyście byli w tym samym pokoju. Kiedy przychodzi się w gości na podwieczorek nie wypada wyciągnąć megafonu i reklamować swojego produktu, przerywać rozmów, żeby się pochwalić. Nie wypada też zmyślać. Każdy, kto oglądał trochę seriali albo czytał sztuki Szekspira, ten wie, że udawanie kogoś, kim się nie jest, z reguły źle się kończy. Będąc sobą, można osiągnąć znacznie więcej*.     * D. Barefoot, J. Szabo, Znajomi na wa gę złota. Podstawy marketingu w mediach społecznościowych . Przeł. J. Andrusiewicz. Warszawa 2011, s. 89.  Blogowanie to gra zespołowa.  * Zostaw komentarz. Dla Ciebie to chwila, dla mnie w

Można ludzi porywać do akcji czy konsumpcji zasadniczo na dwa sposoby: tworząc marzenia lub powiększając lub pomnażając lęki. W końcu każdy chciałby liznąć lepszego świata i każdy boi się utraty: wolności/swobody, tożsamości/osobności, bliskich, dostępu do zdrowych zasobów powietrza, wody, jedzenia, dorobku życia, płynności finansowej, zdrowia,  etc...  Są jeszcze tacy, który lubią się bać „w ogóle”, tak „totalnie”, ale to target dla twórców i dystrybutorów rozrywki z etykietą „horror”.  Pomnażać lęki można na przykład przez roztaczanie wizji dystopii, przez wmanewrowanie cudzych wyobraźni w takie czy inne „projekty czarnej przyszłości”, w  takie zadanie myślowe: „ Co by było gdyby….”.  Dystopie mają charakter mrocznych fantazji gęstych od zagrożeń, mają charakter spekulatywnych fikcji tańcujących wokół  czarnych faktów wyłuskanych z przeszłości i czarnych prognoz różnych maści. Niektórzy – na szczęście dla marketingu – utrzymują, że dystopie mają charakter ostrzeżeń, dzwonków alarmowy

Zły dnia dziesiejszego. Kiedyś krzepił. Dziś jest zły. Jak choroba i śmierć. Ambrozja motłochu mówią o nim dzisiejszej celebrytki. Słodka pułapka – powtarzają dietetycy. Jedna z czterech polskich białych śmierci, he, he,he  – rechoce pewien polityk. Ostatni z kolorowych oryginałów. A jednak bez niego, bez cukru – bo o nim mowa nie byłoby greckiej wiary starożytnych w afrodyzjak ukryty w trzcinie cukrowej, wiary współdzielonej z Chińczykami. Nie byłoby „cukrowych lokajów” Ludwika XIV i tych srebrnych cukiernic, których strzegli. I cukru z lukrecją by nie było – klasycznego leku „na płuca” w czasach klasycyzmu. Nie byłoby cukierków, cukierenek, słodkich cukierniczek (o których mówiono „sam cukier”)  i cukierników, i czekolady, i Sachertorte – kwintesencji austriackiej słodkości. I austriackich kandyzowanych fiołków świat by nie znał.   Nie byłoby też wielu fragmentów Szekspirowego teatru, miedzy innymi tego, ze Straconych zachodów miłości : BIRON do Księżniczki  Piękna, na słodkie twoje

Całkowite ukrycie albo tylko przesłonięcie prawdziwego nazwiska i posługiwanie się nazwiskiem literackim jest tak stare jak sama literatura. Już Mikołaj Rej niektóre swoje dzieła podpisywał jako Ambroży Korczbok Rożek. Oczywiście to nie pisarze wymyślili imiona zastępcze, a ludzie władzy – królowie, papieże, książęta. Choć nie stronili od pseudonimów i niewolnicy, i kobiety lekkich obyczajów.  Za używaniem pseudonimu literackiego może stać przypadek, zbieg okoliczności lub zaplanowana strategia zarządzania wizerunkiem. Sięganie po pseudonimy może mieć bardzo różne motywy: towarzysko-obyczajowe, polityczne, psychologiczne, estetyczne, medialne, marketingowe.  W pierwszym przypadku na ogół w grę wchodzi niechęć do wyciągania „na rynek” nazwiska rodowego, sam Molier – z domu Jean Baptiste Poquelin – tak miał albo do używania „ nazwiska po mężu” (przykład Joanny Chmielewskiej, metrykalnie Ireny Barbary Kuhn). Albo  debiutancka niepewność sukcesu. Warto zaznaczyć, że czasami pod pseudonimem